مقایسه اثر فنتانیل، سوفنتانیل و آلفنتانیل به عنوان پره مدیکاسیون بر بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی لاپاروسکوپی تشخیصی ژنیکولوژیک

سابقه و هدف: کاهش بروز تهوع و استفراغ پس از عمل (postoperative nausea and vomiting, ponv) سبب تسریع ترخیص بیماران شده و هزینه های مربوط به داروهای ضدتهوع و استفراغ و مدت زمان توقف بیمار و یا بستری مجدد را کاهش می دهد و زمینه رضایت مندی بیش تر بیماران را فراهم می کند. در این مطالعه اثر سه داروی مخدری که به طور رایج در بی هوشی عمومی مورد استفاده قرار می گیرد (آلفنتانیل، فنتانیل و سوفنتانیل) بر بروز ponv مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه که به صورت دوسوکور انجام شد، 180 بیمار 35-18 ساله با asa یک و دو به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند، دو دقیقه قبل از اینداکشن بی هوشی به هر یک از گروه ها mg 1 میدازولام و به ترتیب cc 2 فنتانیل، سوفنتانیل و آلفنتانیل تجویز شد و تمام بیماران تحت عمل جراحی با یک روش بی هوشی یک سان قرار گرفتند. سپس میزان بروز تهوع و استفراغ 2 و 2-24 ساعت پس از عمل در سه گروه بررسی شد. یافته ها: بروز تهوع به صورت بارزی در 2 ساعت اول پس از عمل در گروه آلفنتانیل کم تر از گروه های سوفنتانیل و فنتانیل بود (001/0p<)، در حالی که کاهش تهوع ناشی از آلفنتانیل در 2 ساعت ابتدائی پس از اتمام عمل جراحی، در ساعات بعدی تا 24 ساعت تنها با گروه سوفنتانیل اختلاف معنی داری نشان داد. بروز تهوع در سه داروی آلفنتانیل، فنتانیل و سوفنتانیل در 24 ساعت اول بعد از عمل به ترتیب 33/13، 35 و 6/41 درصد بود. تفاوت معنی داری در میزان بروز استفراغ در گروه های مختلف مشاهده نشد.  نتیجه گیری: در کل در 24 ساعت اول بعد از عمل تفاوتی بین سه داروی آلفنتانیل، فنتانیل و سوفنتانیل در بروز استفراغ دیده نشد، در حالی که اثرات مفید آلفنتانیل نسبت به دو داروی دیگر در کاهش بروز تهوع در دوره های پس از عمل جهت استفاده به عنوان پری مدیکیشن می تواند مد نظر قرار گیرد